Ulotność Trzecia

'Ci, których kochamy nie umierają nigdy, bo miłość, to nieśmiertelność'

Czego oczekujemy w życiu? Miłości? Pieniędzy? Spełnienia? Czego oczekują ludzie, czego oczekujesz Ty? Całe Twoje dzieciństwo i wczesna młodość były pasmem porażek i cierpienia z którym spotykałaś się każdego dnia. Czemu właściwie tak nienawidzisz samej siebie? Nie wiesz tego do końca, to chyba Twoi rodzice spowodowali to, że zamknęłaś się w sobie. Szukałaś siebie w wielu aspektach życia, nie byłaś wspierana przez tych którzy wspierać Cię powinni. Miałaś jedną przyjaciółkę, nadal ją masz niemniej jednak straciłaś ją, bo dokonałaś złych wyborów i na własne życzenie odeszłaś, wiesz jedno, że gdybyś do niej zadzwoniła to Anka była by tuż obok, wyciągając Cię za dłoń z tego bagna.

Nadal jesteś w tym obskurnym ośrodku otoczona chmarą ludzi innych od Ciebie, ludzi u których gołym okiem widać, że są inni od Ciebie. Macie jednak coś wspólnego. Wszyscy jesteście niekochani, bowiem ich też nikt nie kochał, bo gdyby tak było nie byli by tutaj zamknięci pod kluczem, w tych czterech ścianach, tylko byli by ze swoją rodziną. Przymykasz powieki w głowie szumią najpiękniejsze ballady, teraz dopiero rozumiesz ich sens. Rozumiesz każde słowo tych najpiękniejszych piosenek. Wyobrażasz sobie, że leżysz na łące, młoda, zielona trawa drapie Cię w nagie ramiona, sukienka podwinęła Ci się na plecach, zimny wiatr rozwiewa Twoje włosy, a ciepłe słońce ogrzewa pulchne policzki. Jesteś sama, kompletnie sama mimo, że obok Ciebie chodzą ludzie jednak masz wrażenie, że są oni w innej rzeczywistości, w innym świecie niż Twój. Mimo tego czujesz się bardzo dobrze. Wręcz idealnie.  Mimo, że dusza chce latać, to ciało ściąga Cię na samo dno.

Kolejne dni są niemal takie same jak wcześniejsze. Nie wiesz który jest dzień tygodnia, nie wiesz jaki jest miesiąc. Jest ciepło, domyślasz się więc, że jest lato.  Nadal milczysz to cholerne uczucie pustki w środku Twojego ciała jest niczym gwóźdź do trumny. Wiesz, że gdybyś umarła, pewnie zgniłabyś w swoim własny mieszkaniu, bo nawet nie miałby kto wyprawić Ci najskromniejszego pogrzebu. Jesteś sama jak palec.   Czasami w nocy gdy wszyscy już śpią, siadasz na parapecie i grasz przez długie godziny wylewając przy tym zgorzkniałe, pełne smutku łzy.  Mimo, że Twoje usta milczą każdego dnia, to Twoja dusza krzyczy, krzyczy błagalnie prosząc o miłość, o szczęście, o ukojenie.

Jedno Cię trapi i spędza sen z powiek- Michał. Intryguje Cię do tego stopnia, że czasami masz chęć powiedzieć mu, by został. By objął Cię tak jak czasami to robi i pogłaskał po czarnych włosach, by zapewniał, że będzie dobrze. Odwiedza Cię niemalże codziennie. Gdy oczekujesz jego przybycia czas dłuży Ci się jeszcze bardziej. Ubierasz swoją kochaną sukienkę w kwiaty i beżowe baleriny które któregoś razu Michał przywiózł z Twojego domu. W dłoni kurczowo trzymasz jego MP4 idąc w kierunku szpitalnego ogródka. W słuchawkach rozbrzmiewa jedna z nowych piosenkę, która wyjątkowo Ci się spodobała, bo rzadko słuchasz tego typu utworów.   Gdy już jesteś na miejscu ściągasz buty i bosymi stopami oraz zamkniętymi oczyma tańczysz po całym ogródku, rozpościerasz ramiona i kręcisz dookoła własnej osi ze szczęściem wymalowanym na ustach.  Oblewasz się rumieńcem gdy nagle ktoś kładzie Ci dłoń na ramieniu, szybko wyciągasz słuchawki z uszu i zakładasz buty. Kiwasz lekko głową, bo widzisz śmiejącego się przyjmującego. Idziecie przejść się po ogrodzie, mijacie kwitnące jabłonie, czereśnie. Widzicie jak inni mieszkańcy domu zbierają i zajadają się truskawkami. Michałowi jak zwykle buzia się nie zamyka, a  Ty próbujesz zakodować w swojej głowie każdą, nawet najmniejszą część jego ciała, każdy szczegół. Toniesz w jego błękitno-szarych oczach, widzisz lekko przydługie, ale i nienagannie ułożone ciemne włosy, długie nogi, szerokie ramiona. Jest taki nierealny. Nie prawdziwy.

-Kamila, czy Ty mnie w ogóle słuchasz?-pyta, a Ty nic nie mówisz, patrzysz na niego piwnymi oczyma chcąc by nadal mówił, byś mogła słuchać jego głosu, który jest taki przyjemny dla ucha, którego tak pragniesz każdego dnia. Pragniesz by mówił Ci ‘dzień dobry’ i ‘dobranoc’.- Do jasnej cholery, jesteś dla mnie ważna, bardzo ważna ale Ty kompletnie masz mnie w nosie. Ignorujesz mnie, a ja całymi dnami nie myślę o niczym innym, niż o Tobie. Namieszałaś w głowie, jesteś taka piękna- mówi kładąc Ci olbrzymią twarz na bladym policzku- Ale mam tego dosyć, serdecznie dosyć, bo nie powiedziałaś do mnie nic, nie wydusiłaś z siebie żadnego jebanego słowa oprócz tej jednej piosenki która mi zaśpiewałaś. Przepraszam, ale ja tak najzwyczajniej w świecie nie mogę, nie potrafię. Nie mogę żyć bez Ciebie, ale  nie mogę też i żyć z Tobą.- muska Cię delikatnie w usta, puszcza dłoń i odchodzi. Odchodzi, a Ty nic nie możesz zrobić. Możesz tylko widzieć jego oddalającą się postać. Padasz na kolana i po raz kolejny potok łez wylewa się z Twoich oczu, jęczysz. Jęczysz z bólu,  z krwawiącego serca, które nie może się uspokoić tylko bije z zawrotną prędkością. Noc spędzasz w tym samym miejscu.

                Mija siedem dni, siedem kurewsko długich dni, bez niego. Twoje życie straciło sens. Zakradasz się więc do magazynku. Połykasz wszystkie leki jakie znajdują się w tym miejscu, bo nie możesz żyć ze świadomością, że go skrzywdziłaś, że skrzywdziłaś jedyną osobę którą kochasz, kochasz nad życie

______________________

Jakoś się Was tu mało zrobiło :( No bo to takie jest, wymaltretowane pisane niemalże na skraju płaczu i zdenerwowania.

Jeśli macie jakieś pytania to -> ASK

Jeszcze Ulotność Czwarta i Epilog.

Pozdrawiam Anka