Ulotność Czwarta

Będę Cię kochać do końca życia. A jeżeli jest coś potem, będę Cię kochać także po śmierci.

Uwolnij swoją duszę, niech wypłynie z Twoich sinych ust powoli, nich unosi się ku górze, ku piedestałowi niczym nieznośny dym, gęsty, powodujący, że brak Ci oddechu. Upadasz, po raz kolejny Twoje ciało z hukiem ląduje na zimnej podłodze i z nosa wypływa cierpka krew, Tworząca drogi, drogi pełne wspomnień, bólu i tęsknoty. Pragnące miłości, spokoju. Oddychasz coraz ciężej, płycej, by za moment złapać ten kujący ostatni haust powietrza. Jak on smakuje? Czy czujesz, że właśnie nadeszła do Ciebie tak bardzo upragniona śmierć? Czujesz się poniżona Kamilo, czujesz się jak śmieć.

Znów śmierć nie była Ci pisana, okropna kostucha z zardzewiałą kosą nie zebrała swoich żniw.  Starsza kobieta która sprząta po pensjonariuszach zauważyła Twoją heroiczną próbę uniknięcia rzeczywistości, Jej krzyk wypełnił przestrzeń, a echo odbijało się od pustych ścian. Moment później sanitariusz ściskał Twoją żuchwę z całych sił tylko po to, byś mogła wypluć wszystko to co połknęłaś.  Twoje zamglone nadal oczy i coraz cięższe powieki doprowadzały ich do szału.  Omdlałą zabierają Cię do sali w której jeszcze nie byłaś, przerażenie maluje się w Twoim wnętrzu, które z sekundy na sekundę staje się coraz bardziej roztrzęsione. Fala gorąca oblewa Twoje wątłe ciało. Zaczynasz krzyczeć, demony w Ciebie wstępują, a może to prawdziwe oblicze które zawsze w Tobie drzemało i dzięki temu miejscu wybudziło się z cholernego letargu. Wyrywasz się chuderlawym mężczyzną, miotasz się sama we własnym ciele, piszczysz nie wiesz co się z Tobą dzieje.  Nawet nie wiesz kiedy jakaś pulchna kobieta wbija Ci ostrą strzykawkę w szyję po której odpływasz. Jesteś w innej rzeczywistości.

Budzisz się przywiązana szerokimi skórzanymi pasami do łóżka. Zalana potem, przydługawa już grzywka przykleja się do Twojego czoła,  czujesz suchość w gardle niczym gdybyś była sama na środku najgorętszej pustyni. Przymykasz powieki widzisz jego roześmianą twarz, ogniki tańczące w szaro-lazurowych oczach, młodzieńczy zarost i nonszalancko ułożone włosy. Znów krzyczysz, znów nie możesz wybaczyć sobie, że tak dotkliwie go skrzywdziłaś, krzyczysz lecz znów nikt nie słyszy Twoich lamentów, Twoich pragnień wyciszonych przez grube mury maleńkiej pranej sali.  Szarpiesz się, obcierasz kościste nadgarstki które potwornie Cię pieką, rozgrzane do czerwoności, słone łzy niczym ostre szkła wypływają z pod Twoich powiek. Po chwili znów wbiegają kolejni lekarze wbijając Ci w okolice żeber kolejne strzykawki wypełnione żółtawą substancją niewiadomego pochodzenia które doszczętnie Cię ogłupiają i wprowadzają w dziwny stan, w stan w którym masz ochotę udławić się własnym językiem, udusić własnymi myślami.  Nie wiesz ile leżysz wtapiając się w brudne ściany, nie wiesz ile razy dostałaś w żyłę, nie wiesz nic.

~~~

Trenujesz, nie jeździsz do niej któryś to już dzień z kolei. Do Twojego życia, wcześniej tak szarego, później zaś tak kolorowego dzięki tej dziewczynie wkradła się monotonia. Czemu właściwie ją tak potraktowałeś? Nie dałeś się otworzyć, musiała mieć naprawdę spaprane życie, że chciała je stracić. Nigdy nie pomyślałbyś, że ktoś jest zdolny do tego, żeby popełnić samobójstwo, że ma na tyle odwagi i wewnętrznej siły.  Nie wiesz jaką przeszłość skrywa ta malutka dziewczyna. Lubisz wpatrywać się w jej brunatne niczym ropa naftowa oczy, ciemne włosy przypominające Ci układem najpiękniejsze morskie fale, wątłe Ciało, które nie porusza się po ziemi lecz płynie, smukłe palce, zadarty nosek który chowa się w Twojej klatce piersiowej w momencie gdy przytulasz ją tak mocno, by czuła Twoje ciepło przez długie godziny waszej nieobecności. Michale tak bardzo ją kochasz, a mimo wszystko tak bardzo ją zraniłeś.  Kilka dni później, dokładnie 7 dostajesz telefon  z ośrodka w którym przebywa Twój Anioł, dowiedziałeś się, że próbowała się zabić, zabić z Twojego powodu. Fala gorąca oblewa Twoje ciało, wbiegasz do szatni, bo nie wiesz co masz zrobić, jesteś w amoku, nie myślisz racjonalniej. Ba! W ogóle nie myślisz, bezwładnie osuwasz się po ścianie, zatapiasz zatroskaną twarz w potężnych drżących dłoniach i cicho łkasz. Nie wiesz co masz robić, podrywasz się szybko na równe nogi i nie zważając na przepisy jedziesz do szpitala. Widzisz przez ogromną szybę jak dziewczyna się miota, jak krzyczy, jak woła, jak pragnie by ktoś ulżył jej cierpieniu. Jej heroiczny, a zarazem błagalny krzyk słyszysz w najmniejszym zakamarku swojej duszy, echo jej głosu dudni ospale po Twoim umyśle. Mijają godziny, a lekarze wbijają w jej drobne ciało kolejne dawki leku który ma jej pomóc, ma jej pomóc, a nie pomaga sprawia, że cierpi coraz bardziej. Siedzisz na szpitalnym krześle nic nie mogąc zrobić, patrzysz jak przez palce ucieka Ci szczęście. Mija kilka dni, kolejnych kilka ślamazarnie płynących dni, będących zardzewiałymi gwoźdźmi do Twojej klaustrofobicznej trumny. Siedzisz stale i niezmiennie w tym samym miejscu popijając hektolitry zimnej lury.

-Może Pan już do niej wejść, Pani Kamila czuje się już o niebo lepiej- zapewnia Cię ten durny lekarz, który swoim bezpodstawnym ględzeniem ogłupiał ją jeszcze bardziej- Dziękuję- mówisz cicho i na nogach niczym z waty przekraczasz próg do parnego pomieszczenia. Nie wiesz jak masz się zachować, co powiedzieć, jedynym zmysłem jaki Cię kieruje jest miłość… Chcesz zatopić usta w jej lekko drżących, chcesz dotknąć aksamitnych włosów, przejechać opuszkiem palca po sinych żebrach, chcesz zabrać jej cierpienia. Chcesz być przy niej, być z nią. Patrzy na Ciebie zamglonymi oczyma, przepełnionych bólem i strachem. Siada lekko na łóżku, dłonią pociera obolałe nadgarstki.

-Zabierz mnie stąd Michał, błagam- mówi, wpadając w Twoje ramiona spragnione jej ciała. Słyszysz jej głos pierwszy raz, pierwszy raz słyszysz jej lament skierowany tylko i wyłącznie do Ciebie. Bierzesz ją na ręce, ona swoimi obolałymi oplata Twoją szyje. Wychodzisz  z nią na korytarz. Za plecami słyszysz krzyk ordynatora i groźby, że nie możesz tego zrobić, że ona potrzebuje pomocy. Wiesz jedno, miłość jest najlepszym lekarstwem. Nie pozwolisz na to by była w tym obskurnym miejscu kolejną minutę.

____________________________________

Za ten rozdział dziękuje serdecznie jednej osobie, dzięki której go napisałam -> Imperfecta chwała Ci za każde miłe słowo i każde wsparcie. Jesteś nieoceniona.

Nie wiem czy to widać ale jest to pierwszy niewymuszony i napisany z potrzeby chwili rozdział.

W poniedziałek epilog.

Jak Wam się to wszystko podoba ( Mnie nie bardzo)

Serdecznie zapraszam na blogi innej świetnej blogerki -> Arancione

Jeśli macie do mnie jakieś pytania -> ASK

Czas żegnać się z blogspotem.

Pozdrawiam Anka